En Wonderschoon besliste...

Het leven bestaat uit een aaneenschakeling van momenten. Sommige momenten mooier dan de andere en sommige momenten zullen een grote impact hebben op je verdere leven. Het moment heeft ons gegrepen en niet meer losgelaten...

... en Wonderschoon klopte zacht op de deur en knikte glimlachend :) We zagen het allebei en voelden hoe ons hart zich vulde met wonderschone warmte. Warmte die zei dat het meer dan goed was... ♥

Dinsdag 4 mei 2011

Lieve …… , 

Toen wij aan ons avontuur begonnen, konden we niet voorzien wat dit zou gaan betekenen voor ons. Ineens werden we meegesleurd door onze eigen gecreëerde achtbaan en werden we bedolven onder meningen maar vooral onder heel veel lieve mensen die ons wilden helpen. 

Zo ook jij… 

Zoals je weet hebben we afgelopen week onze eerste mogelijke donor ontmoet en zoals het lot al de hele tijd over onze wonderschone wens beslist, heeft zij weer beslist. 

De ontmoeting die we hebben gehad voelde zo goed voor ons dat we hebben besloten om onze droom met deze donor uit te laten komen.  

Het is moeilijk deze brief te schrijven want het is zo fijn dat mensen je willen helpen en als je die dan moet ‘afwijzen’ dan voelt dat echt naar…. 

Maar we vinden het ook niet eerlijk om onze beslissing voor ons te houden. We hebben er veel over gepraat en uiteindelijk hebben we gisteren besloten om het te doen.

Het loopt zoals het loopt en misschien was het weer anders gelopen als we jou als eerste hadden ontmoet, maar het is zoals het is. 

Ik hoop dat je het enigszins begrijpt, al kan ik me voorstellen dat het eigenlijk wel raar is, maar nogmaals: we luisteren heel erg naar ons gevoel en ons gevoel zegt dat we het zo moeten doen.  

Het leven bestaat uit een aaneenschakeling van momenten. Sommige momenten mooier dan de andere en sommige momenten zullen een grote impact hebben op je verdere leven. Het moment heeft ons gegrepen en niet meer losgelaten. Wonderschoon klopte zacht op de deur en glimlachte knikkend. :)

Misschien wil je ons alsnog ontmoeten zodat we er nog rustig over kunnen praten. Misschien ben je er helemaal klaar mee. Beide emoties kan ik me voorstellen. 

Een ding wil ik wel nog een keer zeggen en dat is dat we nooit in woorden kunnen uitdrukken hoe dankbaar we zijn dat jij ons wilde helpen. Dat is echt heel bijzonder en ik hoop dat je dat zelf ook beseft. Dat je een persoon bent die mensen ‘in nood’  gewoon wilt helpen: dat is echt een hele, hele, heel mooie eigenschap. Dat maakt je een mooi mens met een geweldig mooi hart… :) 

Liefs Zij & Zij

Puzzlestukjes

Soms zie ik Wonderschoon al staan. Een mini mensje met een grote lach en glimmende oogjes waar het leven vanaf spat. En voordat het beeld weer verdwijnt, heb ik die grote lach al overgenomen als ik in gedachten zwaai en zeg: Ik kan niet wachten om jou in ons warme Thuis op te nemen...
 
Vandaag hebben we de mails naar onze mannen verstuurd. Zowel de afwijzingen als de 'we willen je graag ontmoeten' mails. Het viel niet mee, want hoe moeilijk is het mannen af te wijzen die ons graag willen helpen? Dat is geen leuke klus :( en voelt heel ondankbaar.
Maargoed, het kan natuurlijk niet anders.
 
De ontmoetingen gaan er nu dus echt van komen. Spannend! Eng! Mooi! :)
 
Langzaam vallen de puzzle stukjes op zijn plaats. Langzaam krijgt Wonderschoon een vorm. Langzaam groeien we naar het moment toe dat dé wonderschoonste woorden door de ruimte zullen schallen:
 
We zijn zwanger! :)
 
Maar voordat we te hard van stapel lopen: Eerst de ontmoetingen. Eerst de vader van Wonderschoon in zijn ogen kijken...
 
Wauw... Wat een mooie reis! Genieten met een hoofdletter G!

Drie wonderschone weken later...

En Wonderschoon? Die kijkt van een afstandje toe… Met glinsterende ogen. Hoopvol. En vol geloof. Drie weken jong is onze Droom, maar gegrift in ons gezamenlijke hart als was het er altijd al…

We zijn nu drie weken verder. Drie weken geleden zaten we middenin onze onverwachte Rush. Zaten we middenin onze ‘5 seconds of fame’. Dat is echt te onwerkelijk om te bevatten. Voor ons lijkt het alsof het al veel langer speelt omdat er zoveel is gebeurd, zoveel is gereageerd, zoveel is gezegd, zoveel is gevoeld… Zoveel dat het minstens een half jaar lijkt.

Drie weken…

Afgelopen vrijdag zijn we naar de huisarts geweest. Om ons te laten inlichten over de volgende stap(pen). Eigenlijk kon ze ons niet veel verder helpen omdat we onszelf blijkbaar al erg goed hebben voorgelicht. Er was maar weinig wat ze ons kon vertellen en de vruchtbaarheidstest die we voor ogen hadden, die bestaat niet eens! Hij bestaat wel, maar dat is niet iets wat zomaar even kan en mag. Daar grijp je pas naar als het niet lukt om zwanger te worden. Dan ga je kijken of je misschien niet vruchtbaar bent. Eerder niet.

Ach ja. Zo leer je weer eens wat! ;-)

We gaan nu ontmoetingen inplannen. Een aantal mannen zijn serieus en voelen goed. Dus de volgende stap is ze te ontmoeten. Een gesprek doet natuurlijk veel meer dan een mail. Je moet elkaar meemaken. Aanvoelen.

We geven onszelf even de tijd om te bedenken hoe we deze ontmoetingen vorm gaan geven. We vinden het erg belangrijk dat het voor iedereen goed voelt want het is nogal wat natuurlijk.

Zelf zijn we ook nog steeds vol verwondering over wat ons gebeurt, dus nemen beslissingen in een rustig tempo zodat alles precies goed kan indalen.

En Wonderschoon? Die kijkt van een afstandje toe… Met glinsterende ogen. Hoopvol. En vol geloof. Drie weken jong is onze Droom, maar gegrift in ons gezamenlijke hart als was het er altijd al…

Stap voor stap (denderen we verder...)

Soms kijkt mijn vriendin me aan met van die twinkelende ogen en schudt ze lachend haar hoofd: 'Daar zit ik dan weer. In de voortstuivende trein die jij even heel hard hebt aangeduwd'. Alles wat ik dan kan doen is lachen en driftig meeknikken om vervolgens samen met haar te genieten van, inderdaad, die denderende trein waar ik ons in heb gegooid. Heel bewust. 

Aankomende vrijdag gaan we naar de dokter. Er moeten dingen gaan gebeuren. Ik zal dingen moeten gaan slikken, er zal een Plan de Campagne moeten komen. En ik zal eerst getest moeten worden op vruchtbaarheid... Want dat is toch wel voorwaarde één natuurlijk. Ervan uit gaande dat dat allemaal in orde zal zijn en ik kan beginnen aan de spannendste tocht van mijn Leven, genieten we nu al van de dingen die staan te gebeuren. Want dat zijn er nogal wat natuurlijk. En voorpret is minstens zo belangrijk als de tocht zelf. Het hoort erbij en geeft heerlijke energie.

Maar wacht! Vergeten we niet iets?

Heel, heel, heeeel belangrijk: Het Zaadje! :) Vorig weekend hebben we alle mannen een uitgebreide brief terug gestuurd met wat meer info over onszelf en onze wensen. Reacties druppelen binnen en we hebben voor onszelf de beslissing genomen, te wachten met de volgende stap met de mannen tot aankomend weekend. Mijn gevoel zegt dat we van sommige mannen nog wat gaan horen, maar dat anderen niet meer zullen reageren. Zo gaan die dingen nou eenmaal. Maar om iedereen toch die kans nog te geven,'sluiten we de poorten' ;-) zondagavond. Daarna zullen we een aantal mannen uitnodigen om hen te ontmoeten. Face-2-face praten. Aanvoelen of het goed voelt. Praten over wat beide partijen willen. Spannend! :) Zooo spannend, maar zooo leuk! :)

Het lijkt soms nog steeds een droom. En eigenlijk is het dat natuurlijk ook nog steeds. Tot het moment dat Wonderschoon in onze armen ligt, en onze harten zullen gillen van geluk, is het de grootste droom ooit.

Alles begint met een droom. Onze droom is Wonderschoon... ♥

En wonderschoon zal het moment zijn dat we vol verwondering mogen aanschouwen dat onze droom werkelijkheid is geworden... :)

"Ja, dat zijn wij ja...".

Om je ouders te moeten vertellen dat je als lesbisch stel een kindje wil, is best een ding. Tenminste, voor ons dan. Het leek of we weer 10 jaar terug in de tijd werden gegooid. Ineens kwam dat moment weer omhoog, het moment dat we onze ouders moesten vertellen dat er geen jongen naast onze zijde zou komen te staan, maar een meisje. Geen makkelijke opgave en slecht voor je hart want er is maar een ding wat je wilt van je ouders: dat ze trots op je zijn. En de angst voor afwijzing was torenhoog.

Met hetzelfde nerveuze gevoel werden we geconfronteerd toen we ze moesten vertellen dat we op zoek waren naar een zaadje. Op Twitter. “Ja, dat zijn wij ja…”.

Eigenlijk wilden we hen pas inlichten wanneer ons Wonder zijn weg had gevonden in de baarmoeder, maar door de ineens veel grotere impact van onze oproep, besloten we het nu al te doen.

Weer die angst voor afwijzing die naar boven borrelde, maar wat een opluchting toen bleek dat onze ouders eigenlijk gewoon willen dat we gelukkig zijn en ons hun zegen gaven. Echt. Dat gevoel, de spanning die dan van je af valt, is als een hele, hele, heeeeeeele diepe, fijne, ontspannende zucht.

Ze houden nog van ons…

Ze zijn blij voor ons...
Geen afwijzing…

:)

Het toppunt van ‘acceptatie’ was het telefoontje van mijn schoonmoeder die me sommeerde de telefoon op de speaker te zetten zodat we allebei konden luisteren naar iets wat ze wilde laten horen. Ik legde de hoorn op tafel toen er een slaapliedje klonk. Je weet wel: zo’n trekpoppetje die je aan het bedje hangt en waar dan zo’n lief liedje uitklinkt... :) En dat een dag na het horen van ons nieuws!

PAF! (stonden we)

Wonderschoon…

In onze dromen horen we je hartje al kloppen… :)

De Wonderschone snelheid van Twitter

“Alone we can do so little; together we can do so much.” 

Toen we afgelopen zondagavond besloten de weg van Twitter in te zetten om onze grootste wens te vervullen hadden we niet kunnen dromen wat voor vlucht het zou nemen. Al had ik wel een duidelijk plan voor ogen waardoor ik veel mensen zou kunnen bereiken, als ze tenminste zouden meewerken natuurlijk, die BN-ers…

Ik schreef twee tweets. De ene zou ik de BN-ers sturen met een verzoek tot retweeten van mijn volgende die ik dan direct daarna naar hen zou sturen.

Zou jij 2 vrouwen met n kinderwens willen helpen? Wij zoeken n donor. Please RT mijn volgende Tweet. Onze dank zal groots zijn.

2 vrouwen #WareLiefde zoeken n #zaaddonor om hun grootste wens te laten uitkomen. Leuke, dappere mannen: We need you! Please RT :)

Met een kop cappuccino en veel goede moed ging ik maandagochtend 10.00u aan de slag en begon met het ‘aanspreken’ van BN-ers die online waren.

Ik sprak er velen aan, maar ik kreeg geen enkele reactie. Ik baalde, maar bedacht me dat ik geduld moest hebben. Ik was net begonnen! En juist op dat moment was het Heleen van Royen die als eerste een twitter bericht van me retweete. Ik kon wel gillen van geluk! Yes! Zou dit dan het begin van ons Wonder zijn? Heel langzaam begon het te lopen. Ik kreeg reacties, zowel positief als negatief en beantwoordde iedereen: bedankte de positievelingen en probeerde ons te verdedigen tegenover de negatieveilingen.

Daarna volgden retweets van Victoria Koblenko, Saskia Noort en Miss Montreal.

Wat een wonderschone dames! :)

Na de RTs van deze vier dames heb ik geen BN-er meer hoeven aanspreken want Twitterend NL begon ons verzoek om een zaaddonor driftig te retweeten en de reacties namen toe. De mailbox die ik hiervoor in het leven had geroepen liep vol (wonderschoon@hotmail.nl) en verdere verspreiding van onze boodschap was niet nodig wilden we het overzicht houden op het aantal mannen. Waren we doorgegaan met het aanspreken dan zouden er nog veel meer reacties zijn gekomen, maar we hebben er nu al zoveel! Wat een keus!

Wat een leuke mannen! :) En de vrouwen dan, die hun man aanbieden met zoveel enthousiasme en liefde! Jonge twintigers die heel schattig met hun vriendinnetje overleggen en dan samen besluiten dat ze ons graag willen helpen. En de verhalen van andere stellen als wij en nog meer leuke mannen! :) Ik sta echt paf van het aanbod wat ons ineens toe is gekomen. De lieve woorden en verhalen die mensen met ons delen. W A U W….

Iedereen alvast ontzettend bedankt voor dat. De persoonlijke dank volgt nog, maar voor nu willen we dat jullie weten dat wij heel erg dankbaar zijn voor alle mails! :)

MEDIA

Vanaf de eerste dag worden we ook aangesproken door verschillende media. Televisie, radio en kranten willen ons verhaal. Willen ons spreken, willen weten wie wij zijn. We zijn nog niet ingegaan op deze verzoeken. Enkel het AD en Editie.nl hebben we gesproken om te zorgen dat het bekender werd dat we een zaadje zochten.

Woensdagochtend verscheen het artikel over onze zoektocht in het AD. Daarna stroomde Twitter over. We werden werkelijk overspoeld met reacties, berichten en veelal heel mooie woorden. Het NL wat we nu hebben leren kennen is 95% positief over donorschap en 5% vind het niks. Het donorschap niet en ook onze zoektocht via Twitter niet.

ANONIEM

De reden dat we nu nog anoniem willen zijn heeft mede te maken met het feit dat onze families nog niet op de hoogte waren. De ene helft is nu op de hoogte, de andere helft moet nu binnen enkele dagen volgen want mijn gevoel zegt dat we ons niet al te lang meer kunnen verstoppen. Al vind ik het nog steeds niet echt nodig ons bekend te maken omdat het gaat om een zaadje, een nieuw leven wat met liefde zal worden omarmd en niet om ons als moeders.

Aan de andere kant merken we ook dat we mensen inspireren en misschien zelfs kunnen helpen met hun zoektocht naar precies hetzelfde als wij. En die reden heeft ons aan het denken gezet want als we mensen kunnen helpen die hetzelfde ‘probleem’ hebben als wij, dan willen we dat erg graag.

Als je elkaar kunt helpen en je bent in de positie dat te doen, vinden wij dat je dat nooit mag laten...

"Verbrand de krukken niet, die u in tijd van zwakte hulp verleenden."

Liefde (v3.0)

“ t Voelt alsof t nu écht is begonnen... Zal #Wonderschoon tot leven komen? Met n eigen hartje dat klopt & lacht? :) #Hoop laat leven stralen. “

***

Een kind. Een kind nemen. Een kind zomaar kunnen maken omdat je met zijn tweeën bent. Als in een man en een vrouw die van elkaar houden. Als vanzelf komt de wens en samen besluit je ‘ervoor te gaan’. Je stapt in bed en gaat aan de slag. :)

Wij hebben ook besloten ervoor te gaan, maar dat heeft iets meer voeten in de aarde want wij zijn twee vrouwen. Twee eitjes… En: Nope. Daar kan geen kindje uit groeien. Jammer… want wat is er nou mooier dan één mensje uit twee harten te laten groeien. Van allebei wat. Dat is supermooi!

Maargoed. Twee eitjes dus. Dan heb je een soort van probleem want wat je ook probeert, er groeit maar geen kindje in je buik want je mist een stukje. En dat stukje is het zaadje van een man. Jep. Van een man. Wij vragen inderdaad het zaad van een man. En dat doen we op een 3.0 manier. Een nieuwe manier want tja, waarom zou je niet mee gaan in de vernieuwing en het in ieder geval een gooi geven? Proberen. Want het zou zomaar eens…….

…kunnen gebeuren…

Ik heb vandaag best veel oordelende vingers gevoeld. Ik kan zelfs zeggen dat ik er van geschrokken ben. Ineens zag ik hoe mensen OOK kunnen zijn. Ik was het vergeten. Zag het niet, maar door iets nieuws te proberen, door mijn nek uit te steken, stuit je altijd op weerstand. En die was DUIDELIJK voelbaar vandaag. Ik las het. Overal. Zelfs op bekende plekken. Ik stond achter een muurtje en hoorde het aan. En steeds als ik langs het muurtje keek, zag ik dat ik het toch echt niet verzon. Het was een bekende! Die heel oordelend over ons sprak. Heel gemeen. Heel onwetend en lelijke woorden rondstrooide.

Jeetje…

Maar veel belangrijker: ook een aantal mannen die positief reageerden, waarvan er zelfs meer dan 1 als serieus aanvoelt. De eerste contacten zijn gelegd. Wauw! Wat snel! Wat fijn! Wat wonderschoon…! :) :)

Wij zijn een heel leuk, warm, veel goeds te vergeven setje. En een kindje dat bij ons terecht komt, zal meer dan zomaar wat liefde ontvangen. Het zal in twee harten worden gesloten waar het veilig en warm is.

En ja, de weg van onze zoektocht is een bijzondere. Een andere dan normaal. Op een snelle, doelgerichte manier.

Maar... Het doel is Liefde. En Liefde is altijd goed.

Trouwens: er waren maar twee (vrouwelijke) BN-ers die de stijl en ballen hadden om mijn verzoek te retweeten. En ik kan je vertellen: ik heb er velen verzocht. Maar slechts twee wonderschone vrouwen in de persoon van Heleen van Royen en Victoria Koblenko voelden ons aan. :) Gelukkig! We zijn niet gek! :)

Dat we BN-ers vragen te retweeten heeft als doel zoveel mogelijk mensen bereiken. Hoe meer mensen we bereiken, hoe meer kans we hebben op dat ene zaadje wat ons Wonder in zich draagt...

Wonderschoon :)