Drie wonderschone weken later...

En Wonderschoon? Die kijkt van een afstandje toe… Met glinsterende ogen. Hoopvol. En vol geloof. Drie weken jong is onze Droom, maar gegrift in ons gezamenlijke hart als was het er altijd al…

We zijn nu drie weken verder. Drie weken geleden zaten we middenin onze onverwachte Rush. Zaten we middenin onze ‘5 seconds of fame’. Dat is echt te onwerkelijk om te bevatten. Voor ons lijkt het alsof het al veel langer speelt omdat er zoveel is gebeurd, zoveel is gereageerd, zoveel is gezegd, zoveel is gevoeld… Zoveel dat het minstens een half jaar lijkt.

Drie weken…

Afgelopen vrijdag zijn we naar de huisarts geweest. Om ons te laten inlichten over de volgende stap(pen). Eigenlijk kon ze ons niet veel verder helpen omdat we onszelf blijkbaar al erg goed hebben voorgelicht. Er was maar weinig wat ze ons kon vertellen en de vruchtbaarheidstest die we voor ogen hadden, die bestaat niet eens! Hij bestaat wel, maar dat is niet iets wat zomaar even kan en mag. Daar grijp je pas naar als het niet lukt om zwanger te worden. Dan ga je kijken of je misschien niet vruchtbaar bent. Eerder niet.

Ach ja. Zo leer je weer eens wat! ;-)

We gaan nu ontmoetingen inplannen. Een aantal mannen zijn serieus en voelen goed. Dus de volgende stap is ze te ontmoeten. Een gesprek doet natuurlijk veel meer dan een mail. Je moet elkaar meemaken. Aanvoelen.

We geven onszelf even de tijd om te bedenken hoe we deze ontmoetingen vorm gaan geven. We vinden het erg belangrijk dat het voor iedereen goed voelt want het is nogal wat natuurlijk.

Zelf zijn we ook nog steeds vol verwondering over wat ons gebeurt, dus nemen beslissingen in een rustig tempo zodat alles precies goed kan indalen.

En Wonderschoon? Die kijkt van een afstandje toe… Met glinsterende ogen. Hoopvol. En vol geloof. Drie weken jong is onze Droom, maar gegrift in ons gezamenlijke hart als was het er altijd al…

Stap voor stap (denderen we verder...)

Soms kijkt mijn vriendin me aan met van die twinkelende ogen en schudt ze lachend haar hoofd: 'Daar zit ik dan weer. In de voortstuivende trein die jij even heel hard hebt aangeduwd'. Alles wat ik dan kan doen is lachen en driftig meeknikken om vervolgens samen met haar te genieten van, inderdaad, die denderende trein waar ik ons in heb gegooid. Heel bewust. 

Aankomende vrijdag gaan we naar de dokter. Er moeten dingen gaan gebeuren. Ik zal dingen moeten gaan slikken, er zal een Plan de Campagne moeten komen. En ik zal eerst getest moeten worden op vruchtbaarheid... Want dat is toch wel voorwaarde één natuurlijk. Ervan uit gaande dat dat allemaal in orde zal zijn en ik kan beginnen aan de spannendste tocht van mijn Leven, genieten we nu al van de dingen die staan te gebeuren. Want dat zijn er nogal wat natuurlijk. En voorpret is minstens zo belangrijk als de tocht zelf. Het hoort erbij en geeft heerlijke energie.

Maar wacht! Vergeten we niet iets?

Heel, heel, heeeel belangrijk: Het Zaadje! :) Vorig weekend hebben we alle mannen een uitgebreide brief terug gestuurd met wat meer info over onszelf en onze wensen. Reacties druppelen binnen en we hebben voor onszelf de beslissing genomen, te wachten met de volgende stap met de mannen tot aankomend weekend. Mijn gevoel zegt dat we van sommige mannen nog wat gaan horen, maar dat anderen niet meer zullen reageren. Zo gaan die dingen nou eenmaal. Maar om iedereen toch die kans nog te geven,'sluiten we de poorten' ;-) zondagavond. Daarna zullen we een aantal mannen uitnodigen om hen te ontmoeten. Face-2-face praten. Aanvoelen of het goed voelt. Praten over wat beide partijen willen. Spannend! :) Zooo spannend, maar zooo leuk! :)

Het lijkt soms nog steeds een droom. En eigenlijk is het dat natuurlijk ook nog steeds. Tot het moment dat Wonderschoon in onze armen ligt, en onze harten zullen gillen van geluk, is het de grootste droom ooit.

Alles begint met een droom. Onze droom is Wonderschoon... ♥

En wonderschoon zal het moment zijn dat we vol verwondering mogen aanschouwen dat onze droom werkelijkheid is geworden... :)

"Ja, dat zijn wij ja...".

Om je ouders te moeten vertellen dat je als lesbisch stel een kindje wil, is best een ding. Tenminste, voor ons dan. Het leek of we weer 10 jaar terug in de tijd werden gegooid. Ineens kwam dat moment weer omhoog, het moment dat we onze ouders moesten vertellen dat er geen jongen naast onze zijde zou komen te staan, maar een meisje. Geen makkelijke opgave en slecht voor je hart want er is maar een ding wat je wilt van je ouders: dat ze trots op je zijn. En de angst voor afwijzing was torenhoog.

Met hetzelfde nerveuze gevoel werden we geconfronteerd toen we ze moesten vertellen dat we op zoek waren naar een zaadje. Op Twitter. “Ja, dat zijn wij ja…”.

Eigenlijk wilden we hen pas inlichten wanneer ons Wonder zijn weg had gevonden in de baarmoeder, maar door de ineens veel grotere impact van onze oproep, besloten we het nu al te doen.

Weer die angst voor afwijzing die naar boven borrelde, maar wat een opluchting toen bleek dat onze ouders eigenlijk gewoon willen dat we gelukkig zijn en ons hun zegen gaven. Echt. Dat gevoel, de spanning die dan van je af valt, is als een hele, hele, heeeeeeele diepe, fijne, ontspannende zucht.

Ze houden nog van ons…

Ze zijn blij voor ons...
Geen afwijzing…

:)

Het toppunt van ‘acceptatie’ was het telefoontje van mijn schoonmoeder die me sommeerde de telefoon op de speaker te zetten zodat we allebei konden luisteren naar iets wat ze wilde laten horen. Ik legde de hoorn op tafel toen er een slaapliedje klonk. Je weet wel: zo’n trekpoppetje die je aan het bedje hangt en waar dan zo’n lief liedje uitklinkt... :) En dat een dag na het horen van ons nieuws!

PAF! (stonden we)

Wonderschoon…

In onze dromen horen we je hartje al kloppen… :)

De Wonderschone snelheid van Twitter

“Alone we can do so little; together we can do so much.” 

Toen we afgelopen zondagavond besloten de weg van Twitter in te zetten om onze grootste wens te vervullen hadden we niet kunnen dromen wat voor vlucht het zou nemen. Al had ik wel een duidelijk plan voor ogen waardoor ik veel mensen zou kunnen bereiken, als ze tenminste zouden meewerken natuurlijk, die BN-ers…

Ik schreef twee tweets. De ene zou ik de BN-ers sturen met een verzoek tot retweeten van mijn volgende die ik dan direct daarna naar hen zou sturen.

Zou jij 2 vrouwen met n kinderwens willen helpen? Wij zoeken n donor. Please RT mijn volgende Tweet. Onze dank zal groots zijn.

2 vrouwen #WareLiefde zoeken n #zaaddonor om hun grootste wens te laten uitkomen. Leuke, dappere mannen: We need you! Please RT :)

Met een kop cappuccino en veel goede moed ging ik maandagochtend 10.00u aan de slag en begon met het ‘aanspreken’ van BN-ers die online waren.

Ik sprak er velen aan, maar ik kreeg geen enkele reactie. Ik baalde, maar bedacht me dat ik geduld moest hebben. Ik was net begonnen! En juist op dat moment was het Heleen van Royen die als eerste een twitter bericht van me retweete. Ik kon wel gillen van geluk! Yes! Zou dit dan het begin van ons Wonder zijn? Heel langzaam begon het te lopen. Ik kreeg reacties, zowel positief als negatief en beantwoordde iedereen: bedankte de positievelingen en probeerde ons te verdedigen tegenover de negatieveilingen.

Daarna volgden retweets van Victoria Koblenko, Saskia Noort en Miss Montreal.

Wat een wonderschone dames! :)

Na de RTs van deze vier dames heb ik geen BN-er meer hoeven aanspreken want Twitterend NL begon ons verzoek om een zaaddonor driftig te retweeten en de reacties namen toe. De mailbox die ik hiervoor in het leven had geroepen liep vol (wonderschoon@hotmail.nl) en verdere verspreiding van onze boodschap was niet nodig wilden we het overzicht houden op het aantal mannen. Waren we doorgegaan met het aanspreken dan zouden er nog veel meer reacties zijn gekomen, maar we hebben er nu al zoveel! Wat een keus!

Wat een leuke mannen! :) En de vrouwen dan, die hun man aanbieden met zoveel enthousiasme en liefde! Jonge twintigers die heel schattig met hun vriendinnetje overleggen en dan samen besluiten dat ze ons graag willen helpen. En de verhalen van andere stellen als wij en nog meer leuke mannen! :) Ik sta echt paf van het aanbod wat ons ineens toe is gekomen. De lieve woorden en verhalen die mensen met ons delen. W A U W….

Iedereen alvast ontzettend bedankt voor dat. De persoonlijke dank volgt nog, maar voor nu willen we dat jullie weten dat wij heel erg dankbaar zijn voor alle mails! :)

MEDIA

Vanaf de eerste dag worden we ook aangesproken door verschillende media. Televisie, radio en kranten willen ons verhaal. Willen ons spreken, willen weten wie wij zijn. We zijn nog niet ingegaan op deze verzoeken. Enkel het AD en Editie.nl hebben we gesproken om te zorgen dat het bekender werd dat we een zaadje zochten.

Woensdagochtend verscheen het artikel over onze zoektocht in het AD. Daarna stroomde Twitter over. We werden werkelijk overspoeld met reacties, berichten en veelal heel mooie woorden. Het NL wat we nu hebben leren kennen is 95% positief over donorschap en 5% vind het niks. Het donorschap niet en ook onze zoektocht via Twitter niet.

ANONIEM

De reden dat we nu nog anoniem willen zijn heeft mede te maken met het feit dat onze families nog niet op de hoogte waren. De ene helft is nu op de hoogte, de andere helft moet nu binnen enkele dagen volgen want mijn gevoel zegt dat we ons niet al te lang meer kunnen verstoppen. Al vind ik het nog steeds niet echt nodig ons bekend te maken omdat het gaat om een zaadje, een nieuw leven wat met liefde zal worden omarmd en niet om ons als moeders.

Aan de andere kant merken we ook dat we mensen inspireren en misschien zelfs kunnen helpen met hun zoektocht naar precies hetzelfde als wij. En die reden heeft ons aan het denken gezet want als we mensen kunnen helpen die hetzelfde ‘probleem’ hebben als wij, dan willen we dat erg graag.

Als je elkaar kunt helpen en je bent in de positie dat te doen, vinden wij dat je dat nooit mag laten...

"Verbrand de krukken niet, die u in tijd van zwakte hulp verleenden."