"Ja, dat zijn wij ja...".

Om je ouders te moeten vertellen dat je als lesbisch stel een kindje wil, is best een ding. Tenminste, voor ons dan. Het leek of we weer 10 jaar terug in de tijd werden gegooid. Ineens kwam dat moment weer omhoog, het moment dat we onze ouders moesten vertellen dat er geen jongen naast onze zijde zou komen te staan, maar een meisje. Geen makkelijke opgave en slecht voor je hart want er is maar een ding wat je wilt van je ouders: dat ze trots op je zijn. En de angst voor afwijzing was torenhoog.

Met hetzelfde nerveuze gevoel werden we geconfronteerd toen we ze moesten vertellen dat we op zoek waren naar een zaadje. Op Twitter. “Ja, dat zijn wij ja…”.

Eigenlijk wilden we hen pas inlichten wanneer ons Wonder zijn weg had gevonden in de baarmoeder, maar door de ineens veel grotere impact van onze oproep, besloten we het nu al te doen.

Weer die angst voor afwijzing die naar boven borrelde, maar wat een opluchting toen bleek dat onze ouders eigenlijk gewoon willen dat we gelukkig zijn en ons hun zegen gaven. Echt. Dat gevoel, de spanning die dan van je af valt, is als een hele, hele, heeeeeeele diepe, fijne, ontspannende zucht.

Ze houden nog van ons…

Ze zijn blij voor ons...
Geen afwijzing…

:)

Het toppunt van ‘acceptatie’ was het telefoontje van mijn schoonmoeder die me sommeerde de telefoon op de speaker te zetten zodat we allebei konden luisteren naar iets wat ze wilde laten horen. Ik legde de hoorn op tafel toen er een slaapliedje klonk. Je weet wel: zo’n trekpoppetje die je aan het bedje hangt en waar dan zo’n lief liedje uitklinkt... :) En dat een dag na het horen van ons nieuws!

PAF! (stonden we)

Wonderschoon…

In onze dromen horen we je hartje al kloppen… :)